Laureà Barrau i Buñol (1863-1957) hiszpańskiego artystę, urodzonego w Barcelonie. Po ukończeniu szkoły średniej równolegle studiował w School of Engineering, by wzorem ojca uzyskać wykształcenie techniczne oraz w School of Fine Arts w Barcelonie. Tam poznał Claudia Lorenzale i Antonia Caba, u których pobierał nauki z rysunku i malarstwa. Swoje umiejętności praktyczne doskonalił podczas pobytu w Madrycie, gdzie w 1882 roku kopiował dzieła mistrzów w Muzeum Prado. W wieku 20 lat przeniósł się do Paryża i otrzymał miejsce w pracowni Jean’a-Léon’a Gérôme’a, reprezentanta malarstwa akademickiego. Być może właśnie dzięki niemu Barrau i Buñol zainteresował się nurtem orientalnym i egzotyką, co przyczyniło się do podróży po andaluzyjskich rejonach Grenady. Dzięki stypendium kolejne cztery lata spędził w Rzymie, gdzie poznał takich artystów jak: Enric Serra, Arcadi Mas i Fondevila czy Ramón Tusquets. Od 1887 roku regularnie wystawiał swoje prace w barcelońskiej Sala Parés, jednej z najważniejszych hiszpańskich galerii, która obecnie uznawana jest za najstarszą galerię w tym regionie. W dniu dzisiejszym obrazy Laureà Barrau i Buñol spotkać możemy m.in. w muzeach w Hiszpanii, ale i w Europie czy Ameryce: Paryżu, Brukseli, Buenos Aires, Montevideo, Rio de Janero i Rogalinie.
Jego wczesne dzieła wpisują się w nurt malarstwa historycznego, którego najwybitniejszym przykładem jest „Kapitulacja Girony” z ok. 1886 roku. Z czasem uległ wpływom pejzażystów, czego efektem są obrazy przedstawiające katalońskie wybrzeża Caldetes czy Tossa de Mar. Od 1911 roku przeniósł się na Ibizę, która stała się dla niego źródłem inspiracji przez kolejne 40 lat.
Opis obrazu:
„Chłopiec z wędką” to portret całopostaciowy, ukazujący wizerunek nagiego, młodego młodzieńca w pochylonej pozycji siedzącej. Jego korpus przedstawiony został w trzech czwartych w prawo względem widza, podczas gdy dolną część ciała i twarz ujęto profilowo. Prawa noga zgięta w kolanie stanowi podparcie dla dłoni trzymających małą rybkę. Jedynym elementem garderoby jest słomiany kapelusz z szerokim rondlem, rzucającym cień na piasek, na którym przysiadł chłopiec. Spod nakrycia głowy wystają ciemne włosy modela, które stanowią kontrast dla jego rumianego ciała. Skupiony wzrok kieruje ku dłoniom, przez co jego oczy przysłonięte powiekami są dla nas niewidoczne. Po swojej lewej stronie ma wędkę wbitą w piasek, zaś naprzeciwko siebie naczynie, którego połowiczny fragment zaznaczony został przez artystę przy granicy płótna.
Tłem dla chłopca, zajmującego niemal całą powierzchnię obrazową, są trzy poziome pasy: plaży, morza i nieba. Z racji obniżonej perspektywy pierwszy jest najobszerniejszy i wypełnia dwie trzecie pola malarskiego.
Istotnym czynnikiem budującym walory kolorystyczne w tym przedstawieniu jest wykorzystanie światła. Ostre promienie słoneczne wpływają na rozjaśnienie palety barwnej Barrau i Buñola. Nie odnajdziemy tu czerni. Barwne refleksy podkreślające ciemniejsze partie modelunku zbudowane są z mieszaniny ultramaryny i bieli. Subtelne, pastelowe odcienie niebieskości korespondują z beżami, różem i żółcieniami, a tony zimne i ciepłe przeplatają się ze sobą zaznaczając formę cienia w prawym dolnym narożu dzieła. Niewątpliwy wpływ na zmianę stylu omawianego artysty miały podróże do Francji i zapoczątkowany tam pod koniec XIX wieku impresjonizm, którego stał się przedstawicielem. Innym czynnikiem było poznanie Joaquín’a Sorolla y Bastida, jednego z najznakomitszych impresjonistów i luministów hiszpańskich. Porównując prace obu malarzy odnaleźć można wiele łączących ich cech, począwszy od wyboru tematyki odnoszącej się do skąpanych w słońcu pejzaży nadmorskich, pracy w plenerze, czy uznania światła jako głównego środka do kształtowania kompozycji .
Tekst: Patrycja Plenzler
Literatura:
Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego, oprac. M.Gołąb, A.Ławniczakowa, M.P.Michałowski, [katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, listopad 1997-marzec 1998], Poznań 1997, poz. kat.19.
http://dbe.rah.es/biografias/7983/laurea-barrau-bunol, data dostępu: 05.08.2020
https://sites.google.com/site/barcelonamodernista/laure-barrau-i-buol, data dostępu: 05.08.2020
