Flava Lucoris (Satyr i nimfa)

MNP FR 241 Lucien Monod, Flava Lucoris (Satyr i nimfa), przed 1905, olej na płótnie, 65 x 50 Własność Fundacji im. Raczyńskich przy MNP

Przez wieki inspiracją dla wielu artystów były mity i postacie mitologiczne. Były one pretekstem i sposobem na przedstawianie najrozmaitszych treści. Pod osłoną przedstawień mitycznych przemycano często treści o wydźwięku erotycznym. Tak jest też w kompozycji Flava Lucorias (Satyr i nimfa), która znajduje się w rogalińskiej galerii obrazów. Autorem przedstawienia jest Lucien Monod.

Bohaterami tej sceny, są tytułowi satyr i nimfa. Nimfy (po grecku nimfa oznacza ‘dziewczynę’) będąc istotami pomiędzy bogami i ludźmi, żyły bardzo długo, nie starzejąc się. Dzieliły się one na: najady – nimfy wodne, oready mieszkające w górach, lejmoniady – te które mieszkały na podmokłych łąkach, driady zamieszkujące lasy oraz hamadriady, które z kolei mieszkały w samych drzewach. Nimfy kojarzono ze wszystkim co miłe i delikatne. Satyrowie natomiast, to postacie o ciałach pół kozich, pół ludzkich, ze szpiczastą bródką, spiczastymi uszami i niejednokrotnie z rogami na głowie. Będąc pod wpływem niezwykłego uroku nimf, niejednokrotnie „po lasach zabawiali się” z nimi*.

Obraz, który oglądamy przedstawia satyra podglądającego z zarośli śpiącą nimfę, a znając naturę tych stworzeń, możemy się jedynie domyślać zamiarów podglądacza. Ta lekko erotyzująca tematyka oraz specyficzny koloryt jest charakterystyczny dla twórczości Luciena Monoda, a utrzymany w przedstawieniu klimat kojarzy nam się z francuskim rokokiem.

Tekst: Patrycja Hajder

*Jan Parandowski, „Mitologia”, Londyn 1992, s. 130-134.

Por. M. Piotr Michałowski, Nr 277. „Flava Lucoris (Satyr i nimfa)”, s. 153, w: "Galeria Rogalińska Edwarda Raczyńskiego (katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu)”, red. Agnieszka Ławniczakowa, Poznań 1997